Zuidwaarts
– dinsdag 4 februari 2020 –
Blauwe lucht en zon als we opstaan. Een eenvoudig ontbijt aan een formica tafeltje met Edam kaas uit Frankrijk en eeuwige Nutella. Werkmannen met half afgezakte broeken, dikke buiken en luide stemmen bevolken de ontbijtruimte ook. Er zijn er drie die na een tijdje geluisterd te hebben naar hun praten uit Engeland blijken te komen. Een accent is onverstaanbaar op enkele woorden na. Ze zijn brutaal en provocerend, zien er smerig, vadsig en onverzorgd uit. Ze maken binnen een kwartier een slagveld van hun tafel. Een glas sap valt om, halve afgekloven broodjes, papier, negen kopjes en glazen, kruimels en kleverig vocht op de grond blijven achter als ze vertrekken. De meisjes die de bende moeten opruimen zijn giechelig en ontdaan.
Om een uur of tien beginnen we aan de 650 km van vandaag. Ondanks dat we hier 130 mogen rijden, doen wij dat zeker niet. We zijn zwaar beladen, zijn nog steeds moe en rijden rond de 90 kilometer gebroederlijk tussen de vele, vele vrachtwagens. Elke twee uur stoppen we braaf om te wisselen, voor koffie en om Pluto te laten rennen. Het landschap begint heuvelig te worden. Het weer is perfect. Er zijn al bomen met bloeiende bloesem en de gaspeldoorn bloeit al geel.
Zo komen we rond half acht in het donker aan in het gehucht Rancogne (gemeente Genouillac) in het departement Creuze. We hebben contact gehad met een lief Brits echtpaar, Robin en Heather Moore, dat hun huis met gîte te koop heeft vanwege de slechte gezondheid van Robin. We mogen de nacht in hun gîte doorbrengen en krijgen de volgende dag een rondleiding door hun huis. De gîte is petite, een beetje muf en heeft een inrichting die zeker niet naar onze smaak is. Dat is op zich natuurlijk geen probleem, maar ze willen graag gemeubileerd verkopen. Eerst maar afwachten tot de volgende dag als we kunnen zien waar we zijn.
Marianne
