Hotel “de Snelweg”
– maandag 3 februari 2020 –
Het is een heel spannende dag omdat dit eigenlijk pas de dag van vertrek is. Ondanks dat we officieel dakloos zijn en het avontuur al begonnen is. Na het afscheid in Diever rijden we naar Emmen. Eerst naar (ex) buren om afscheid te nemen waar we vrijdag niet aan toe gekomen waren. Lastig ook om goede buren achter te laten.
Daarna naar broer Onno en schoonzus Jezien, waar ook mijn vader is. Het doet voelbaar pijn om mensen waaraan je zo gehecht bent voor lange tijd niet te zien. Na mijn kinderen en kleinkinderen, waarbij het verdriet, de pijn en het schuldgevoel natuurlijk het hevigst is, is ook dit afscheid hard. Ik heb het mezelf daarom gegund om de komende tijd elke twee maanden een week naar Nederland te komen. Vrijdag 27 maart reis ik alleen (Martijn moet bij Pluto blijven) van Bergerac naar Rotterdam.
Nu Pluto halen van zijn logeeradres. We hebben zijn traagschuim bed op de achterbank gelegd zodat hij languit kan liggen. De bagage die al klaar lag in de opslag halen en dan de vouwwagen gehaald die bij een vriendin in Erm onderdak heeft gekregen. Nog even de bandenspanning checken en rond 16 uur rijden we zuidwaarts. Ondanks de maandenlange voorbereidingen blijft een opgewonden gevoel uit. Wel een lichte spanning. We zijn eigenlijk te moe van de afgelopen weken waarin we hard werkten om huis en haard netjes achter te laten en al onze bezittingen goed in te pakken. Veel blijft achter in een gehuurde loods, een deel gaat mee voor minimaal een half jaar Frankrijk. De vouwwagen die we gaan gebruiken als we op 31 mei, wanneer de huur van onze gemeubileerde gîte afloopt, nog geen huis gevonden hebben, is afgeladen volgepakt en de auto evenzo. Een metalen rek achter de achterbank zorgt ervoor dat we de kratten tot het dak kunnen opstapelen.
We rijden door hevige stortbuien, files bij Breda. Het is na 19 uur heel erg donker en door het water zijn de strepen op de weg nauwelijks zichtbaar. Samen met het vele vrachtverkeer maakt het een inspannende rit naar een gereserveerde kamer een half uur ten zuiden van Lille. In de stromende regen komen we ook aan.
Marianne
Vanuit Diever gaan we voor een voorlopig afscheid langs bij Mariannes honderdjarige vader, haar broer en schoonzus. Afscheid nemen valt ons zwaar de laatste dagen en op bezoek bij een goede buurman is dat niet anders. Dan pikken we achtereenvolgens Pluto en de vouwwagen op. Niet alleen is dat karretje handig vanwege de vracht aan bagage die het kan vervoeren, het kan zijn dat we de tent komende zomer gaan gebruiken.
In België en het noorden van Frankrijk rijden we afwisselend in hoosbuien, stortbuien en slagregens zodat we niet écht opschieten. Wanneer we dan aankomen bij ons snelweghotel voor één nacht willen we vooral slapen. Voorlopig is dat teveel gevraagd: zo blijkt de wc niet door te spoelen. Een andere vrije kamer is er niet dus wachten we geduldig op de receptiemedewerker die (“We speak English et aussi quelques mots français”) uitlegt dat de wc wel degelijk functioneert. Het enige dat je hoeft te doen is het een of ander vacuüm op te heffen door eerst een keiharde klap op de muur erboven te geven, en voilá.
De volgende morgen genieten we nog even van het uitzicht (pal naast het hotel verrijst nóg zo’n gedrocht) en, terwijl twee TGV’s in vliegende vaart voorbijrazen, draaien we de snelweg op. Vanavond bezichtigen we ons eerste huis!
Martijn
