Over lieve mensen en enkele huizen

Toen we hier bijna vijf maanden geleden aankwamen lag er al post voor ons. Een paar brieven en een pakje. Dat was een leuke verrassing. Lieve welkomstbrieven van vrienden en een pakketje van mijn broer en schoonzus. Toen we klaar waren met alles uitpakken en ons geïnstalleerd hadden, maakten we het pakje open. Een lange brief in het Frans, een pak stroopwafels, een aardbeienplantje (wat helaas enkele weken na het planten is overleden…), een eierkookei. Hu? Een eierkookei? Jazeker. Een kunststof ei dat je samen met de rauwe eieren in het water legt voordat je het pannetje op het vuur zet. Je hoort dan tijdens het kookproces drie keer een melodietje. Als je zachtgekookte eieren wil haal je ze van het vuur na “In Holland staat een huis”, bij “Twee emmertjes water halen” zijn ze half zacht en tot slot zijn ze bij “Het Wilhelmus” hardgekookt. Wat een grappig en handig ding! We gebruiken het sindsdien zeker elke week. Er zat nog meer in en ik schaam me een beetje omdat ik ben vergeten wat het was… ik geloof hagelslag? Onlangs kwam er weer een pakket van broer/schoonzus. Nu met een kunstwerkje van zijn houtdraaibank, pindakaas, stroopwafels en zak honingdrop. Die laatste was een uur later leeg ☺

Een paar dagen later weer een pakje van lieve vrienden met een paar cadeautjes. Nog weer later kwam de vertrouwde gele Renault met de aardige postbode weer een pakket brengen. Ik heb niets besteld, zei ik nog. Bleek er een geweldig verjaardagscadeau van een goede vriend in te zitten. Een prachtige emaille Arabia koffiepot. Rood natuurlijk, mijn kleur. Weer een paar weken later een groot pak volgeplakt met leuke plaatjes. Heeft een vriendin een soort Sinterklaas pakket gemaakt: een zelfgemaakt prentje met een pelikaan, waar Martijn zo dol op is, en een prent vol cactussen en vogels, bloembolletjes (die ik in een potje heb gezet en dat bloeit nog steeds mooi op de terrastafel) een prachtig plaatjesboek en tape om te gebruiken bij het kaarten maken, een mooi opschrijfboek, iets lekkers voor Pluto en nog meer pakjes. Wat een fijne verrassingen en wat hebben we van die pakketjes en brieven genoten!
Vlak voor de lock-down hadden we het plan om samen met onze huisbaas Antoine, waarmee we inmiddels bevriend zijn geraakt, uit eten te gaan voor mijn verjaardag op 12 maart. Op 11 maart echter ging alles op slot en kon het dus niet doorgaan. Later verraste hij ons met een heerlijke Paëlla schotel, opgehaald bij een restaurant in de buurt. Ook al zo lief!

Via vrienden van kennissen krijgen we doorgegeven dat er een Engels echtpaar een huis te koop heeft twintig kilometer hiervandaan. We hebben een telefoonnummer, dus we bellen om een afspraak te maken. Diezelfde avond kunnen we komen kijken. Het huis is aan de rand van een klein, leuk dorp, Beauregard-de-Terrasson, en heeft een fantastisch uitzicht. Het vriendelijke Engelse stel blijft buiten op het terras zitten terwijl ze zeggen dat we alles zelf kunnen gaan bekijken. Dat is heel aardig bedoeld, maar het voelt toch wat vreemd om te neuzen in huis en tuin terwijl de eigenaren wachten. De tuin loopt behoorlijk steil naar beneden en is groot, met een bos erbij. Er zijn een opbouwzwembad, een jacuzzi, een paar schuurtjes, twee terrassen, twee garages, een buitenkeuken en een plantenkas. Beetje veel gebouwtjes wat erg rommelig aandoet, ook al omdat er veel verzameld is aan spullen die ook buiten staan: twee barbecues, kruiwagens, gasflessen, fietsen, aanhangers, kratten, ladders, balken, een oud aanrecht, zeilen, een hometrainer, tafels en stoelen, twee honden, een buitendouche, een prieeltje, een kunststof bankstel, een caravan, een kanariegele Mercedes, plastic paddenstoelen, veel lantaarns en gekleurde buitenlampjes met zonnepaneeltjes… Het huis is 250 jaar oud maar helaas in de jaren ’70 gerenoveerd zodat er nu een schrootjesplafond onder de balken is gespijkerd, de mooie stenen muren dichtgepleisterd zijn en er niets meer van de oude materialen of details zichtbaar is. Afgezien van het vele werk dat het zal zijn om dit ongedaan te maken en er een sfeervol huis van te maken, is daar geen budget meer voor als we niet heel veel van de prijs af kunnen praten. We besluiten ter plekke al dat dit ons huis niet wordt. Dag mooi uitzicht!

Vorige week zijn we op bezoek geweest bij de Engelse Bill die zijn huis te koop heeft. Omdat het huis kennelijk lastig is te vinden hebben we afgesproken op een kruispunt dat de Engelsen hier “The Spanish Gate” noemen. Dat komt omdat op dat kruispunt twee bouwwerken staan die eruit zien als een soort poort. We staan er net een paar minuten als Bill komt aanrijden. Een zacht ogende vriendelijke man van tegen de tachtig met een jonge hond op schoot. “Follow me” zegt hij en met een vaartje rijdt hij weg. Wij volgen gedwee. Links, rechts en weer links. Door twee gehuchten en uiteindelijk komen we bij een kleine gemeenschap van vier of vijf huizen die dicht op elkaar staan. Het huis van Bill is oud. Het is rond 1600 gebouwd. De oude sfeer is volledig behouden en Martijn raakt er direct van in de ban. Hij houdt heel erg van dit soort hele oude huizen. In de grote donkere keuken met enorm fornuis wordt geleefd, dat kan je zien. De boerentafel met bloemetjes-zeiltje in het midden met wat stoelen eromheen. In de hoek een tafeltje met een laptop, tv en veel papieren. Door de twee glazen schuifdeuren, die niet meer kunnen schuiven kom je in een zitkamer die duidelijk niet meer gebruikt wordt. Het is donker en oud. Door een paar scheef hangende deuren, nog met oud glas, kom je in de eetkamer. Ook deze wordt al lang niet meer gebruikt. Een enorme buffetkast en een chique tafel versierd met houtsnijwerk en zes hoge bijpassende stoelen. Vooral in deze kamer moeten onze ogen wennen aan het duister. In de hoek is een stenen trappetje met een deur. De deur kraakt open en een houten trap van hooguit 70 cm breed gaat richting zolder. Hier en daar mist een tree, maar Bill klimt vlot naar boven, knipt een lichtje aan dat aan een stoffen draadje hangt en verwacht dat wij volgen. Op zolder is er zo te zien een bom ontploft. Zoals dat hoort met oude zolders, ligt het bezaaid met spullen als kerstversiering, een oude poppenwagen, bergbeklimmers spullen, rugzakken, oude tegels, planken en potten verf, kinderboeken en meer zolderzooi. Weer beneden wil hij ons graag de tuin laten zien. De oude schuur is half ingezakt en een pad gaat behoorlijk steil naar beneden naar de moestuin. Het uitzicht is mooi, maar vooral op bos. “Je kunt van hieruit naar het dorp lopen, als je nog fit bent”, zegt Bill. Hij vertelt dat hij vroeger bergbeklimmer was. Zijn vrouw is nog maar een paar maanden geleden overleden. Hij heeft door de corona ellende geen afscheid mogen nemen van haar en haar zelfs niet kunnen begraven. Ook de kinderen mochten niet uit Engeland komen om hem bij te staan. We hebben nog lang staan praten en begrijpen dat hij er nog lang niet aan toe is om het huis te verlaten, maar dat zijn kinderen graag willen dat hij terugkomt naar Engeland. We verlaten hem en het huis met de belofte hem nog een keer te komen opzoeken.

De volgende dag belt Bill om te zeggen dat hij vrienden heeft die een huis te koop hebben staan in één van onze favoriete dorpjes in de buurt. Hij geeft een naam en telefoonnummer. We bellen dezelfde dag nog. Weer een Engels echtpaar. Ze hebben een oude Mairie opgeknapt, daar enkele jaren in gewoond en nu is het te groot geworden. In een buurdorp hebben ze een kleinere bouwval gekocht die ze ook weer opgeknapt hebben. We maken een afspraak met ‘the lady of the house’ voor de volgende dag. ’s Avonds kijken we natuurlijk al op het internet welk huis het zou kunnen zijn en zien we een makelaarsadvertentie die té mooi is om waar te zijn. Het is zo’n klassiek oud gemeentehuis met links en rechts de oude schoollokalen. Links voor “Garçons” en rechts “Filles”. Nog mooier is het uitzicht aan twee kanten. Aan de voorkant kijk je over het ene dal en aan de tuinkant over het andere. De aardige eigenares staat ons op te wachten en leidt ons door het hele huis. Het midden (de Mairie) is verbouwd tot een prachtig huis met woonkamer, keuken, slaapkamer en badkamer. De oude lokalen zijn helaas tot garage verbouwd, met lelijke garagedeuren, maar daar valt wat aan te doen. De bovenverdieping bestaat uit vier identieke ruimtes waar drie grote slaapkamers en een badkamer gerealiseerd zijn. Alles met gebruik van hoogwaardige materialen, dubbel glas en een zeer chique inrichting. Daarboven is nog een zolder en beneden grote kelders, die we niet zien. En dan de tuin… wat een fenomenaal uitzicht. Middenin de tuin staat nog een oud bouwwerkje dat het vroegere toiletgebouwtje bleek. Er is een soort terrasje van gemaakt. Wij vinden het leuk, maar de lady zegt: “we have to take that down”, waarop wij protesteren “zonde, laat alstublieft staan” waarop ze vriendelijk glimlacht.
Na het afscheid, waarbij we beloven snel wat te laten horen, weer in de auto zuchten we “Wát een prachtig huis”. Ik zie al direct allerlei mogelijkheden. Toch een bed & breakfast? Of de hele bovenverdieping verhuren als vakantiehuis? De vraagprijs is boven ons budget, maar de lady heeft laten doorschemeren dat daarover te praten valt. Mijn hoofd tolt en ik slaap die nacht niet. In de daarop volgende paar dagen waarin alles wat heeft kunnen bezinken en doorgesproken is, blijft de conclusie dat het niet verstandig is om dit huis te kopen. Zelfs al zouden we het kunnen kopen tegen een fors gereduceerd, voor ons betaalbaar bedrag, dan blijft het feit dat het een enorm groot huis is. Heel hoog ook. Ondanks dat het er nu uitziet om door een ringetje te halen, komt er vroeg of laat veel onderhoud aan wat we deels zullen moeten laten doen. Het dak bijvoorbeeld. Komt nog bij dat we hebben afgesproken dat we geen huis willen met een trap. En trappen zijn er in dit mooie huis meerdere. En zo komt het dat we ook dit huis, zei het met moeite, achter ons laten.
Zucht…..

Een paar verhalen geleden vertelden we over een leuk huis met blauwe luiken in zuidelijker gebied. We denken nog dagelijks aan dat huis. Het is een oude kleine ‘fermette’ (boerderijtje) en staat veertig kilometer ten zuiden van Bergerac. Een ander landschap. Niet zo spectaculair als het gebied waar wij nu tijdelijk wonen, maar vriendelijk golvend met akkers vol druivenstruiken, graan, zonnebloemen en bos. Handig natuurlijk met vliegveld Bergerac dichtbij. Een goed onderhouden huisje met een logeerkamer met eigen ingang en badkamer. We rijden er nog een keer naartoe, twee uur heen en twee uur terug en we zijn weer betoverd door het geheel. Jammer genoeg is er ingebroken en zijn luiken en deuren geforceerd, een zitmaaier, tv en nog wat zaken gestolen. De Nederlandse eigenaren hebben door een timmerman het huis provisorisch dicht laten maken met planken. Thuis gekomen bellen we met de vriendelijke Nederlandse makelaarmevrouw en vragen of we de eigenaren mogen bellen. Dat mag en het gevolg daarvan is dat we een paar dagen mogen proefwonen in het huis!

Marianne

vorig verhaal

volgend verhaal