Kasteel en kasteelheer
– woensdag 5 februari 2020 –
Na een nacht waarin we vrijwel bewusteloos sliepen, melden we ons bij Robin en Heather voor de rondleiding door hun huis. Het is schattig, comfortabel en warm. Wel veel lage balken waarvoor Martijn veelvuldig moet bukken. Vooral de keuken, met twee fantastische cookers en een grote tafel in het midden, vinden we geweldig. Helaas missen we enig vrij uitzicht. Het huis ligt midden in een gehucht van 12 huizen met zicht op straat en de huizen en schuren van de buren.
Na een uurtje uitleg over van alles en een geanimeerd gesprek, stappen we weer in de auto en zetten de navigatie op ‘kortste route’ richting La Grande in Miège Dame. Eerst komen we aan in Lésignac-Durant. Al enkele maanden geleden zagen we daar een burcht te koop staan op internet. Een fantastische plek en een kasteel uit 1250. Wat een geschiedenis en wat heeft zich hier allemaal afgespeeld. Kelders met gewelven en twee peperpot torentjes met schietgaten. Het weer is heerlijk; zon en 16 graden. De tuin loopt geleidelijk naar beneden waar we het meer ‘Lac du Mas Chaban’ zien liggen. We genieten hier een tijdje en zouden hier graag willen wonen, ware het niet dat het huis door zijn 1.10 meter dikke muren niet warm te stoken is. Zelfs in de zomer is het kil en muf binnen. Er is geen centrale verwarming. Aanleggen is een mega klus. En zelfs al zouden we dat laten doen, kost het een vermogen om het enigszins comfortabel te maken. De leidingen zijn nog van lood en ga zo maar door.
Na al het gemijmer hier in het zonnetje moeten we weer verder. Kalmpjes aan tuffen we over kleine landweggetjes naar het zuiden.
Marianne
Wanneer we de tuin rondom de dertiende-eeuwse burcht verlaten, zijn we danig onder de indruk. Wát een sfeer, wát een uitzicht, wát een rust..
Genietend van de lentezon en het uitzicht op de binnenwegen mijmeren we, tegen beter weten in, nog wat over het wonen op een kasteel wanneer Marianne plots “Ségur-le-Château” op een wegwijzer ziet staan. Over dit plaatsje, bekend als een van de mooiste dorpen van Frankrijk, valt veel te vertellen. Onder andere dat, waarschijnlijk tegen beter weten in, de lokale bevolking zegt dat Richard Leeuwenhart hier ooit het kasteel bewoonde. Mijn oom Rien, die zijn laatste jaren in deze omgeving doorbracht, heeft me Ségur meermalen laten zien.
Langs de ruïne van het kasteel gaat het nu met enige opwinding naar Croix de Pierre, het gehucht waar Rien woonde. Zijn boerderijtje, tegenwoordig vakantieverblijf van een Parijse familie, staat er helaas wat verpieterd bij.
Rien was behalve keramist ooit, in de jaren ’50, kasteelheer van slot Assumburg. Die twee dingen komen bij elkaar wanneer we in een met keitjes opgevulde nis een piepkleine, gehelmde kop zien staan: een middeleeuwse soldaat. Tevreden nu we hebben gezien hoe oom ook hier zijn sporen heeft achtergelaten, zetten we koers naar de gîte die we de komende vier maanden “thuis” zullen noemen.
Martijn
