Allez, dans les jambes!
– zondag 9 februari 2020 –
Om eerst in alle rust aan het leven in Frankrijk te wennen willen we minstens één of twee weken niet op pad, tenminste niet op huizenjacht. We doen voornamelijk weinig. Drie á vier keer per dag wandelen met Pluto, hier vanuit ons huis, is geweldig. Het landschap is mooier dan we droomden. Heuvels en valleien zo ver je kijken kunt, met weiden, bosjes en hier en daar een oude boerderij. In de wei tegenover ons schattige ezels en verder veel paarden. Slaperige, bijna uitgestorven dorpjes. Maar de enorme leegstand is griezelig.
Ons eerste tochtje met de auto is naar de supermarkt in Terrasson Lavilledieu om voorraad in te slaan. Maar het heerlijke Franse brood, de groente, kaas en het fruit kopen we op de markt.
Eerst nog maar eens naar La Croix de Pierre, naar het huis van oom Rien. Dit keer komt de nieuwe eigenaar, gealarmeerd door het geblaf van zijn Jack Russel, naar buiten. Een vriendelijk dikzakje vertelt dat er veel van Rien is achtergebleven in en om het huisje. Binnen vragen doet hij ons niet, maar dat is ook niet gebruikelijk in Frankrijk.
Deze zaterdag naar de markt in Arnac Pompadour waar maar vijf kraampjes staan, in tegenstelling tot het tienvoudige dat er in de zomer staat.
Op zondag naar de deels overdekte markt in Objat, die behoorlijk groot en gezellig druk is. We rijden voor het eerst door Perpezac le Blanc, het hoofddorp van “onze” gemeente. Prachtig gerestaureerd. Bizar gevoel om hier een half uur rond te lopen zonder ook maar één iemand te zien.
Het weer is al die tijd heerlijk. Veel zon en zo’n 17 graden, af en toe een kille wind.
Er bloeit al het een en ander. Gele Kerria, Sierkwee, paarse irissen, sleutelbloemen en de brem. Hier en daar al een boom met bloesem.
Dit is een soort vakantie, maar toch ook weer niet. We zijn een beetje van slag door al deze rust na een paar drukke maanden en dat zie je in ons dagritme terug. We willen ’s morgens graag vroeg beginnen met gymnastiek, maar worden nog steeds moe en laat wakker. Na het late ontbijt lunchen we pas rond drie uur en begint de avond voor ons gevoel pas na het diner van negen uur, zodat we ook weer laat gaan slapen. We mogen ons nog een paar van dit soort lummeldagen veroorloven maar moeten dan toch eens voorzichtig aan de slag of, zoals Martijn vanmorgen in Nederfrans riep: “Allez, allez, dans les jambes!”
Marianne
