Ophokken
– zaterdag 21 maart 2020 –
Een van onze buren zien we maar af en toe. Met haar eenennegentig jaar meet ze ruim een meter tachtig waarmee ze, zeker voor een Française uit haar generatie, niets minder dan een reuzin is. En ook al gebruikt La géante sinds kort een wandelstok, fier rechtop in haar volle lengte vormt zij nog steeds een indrukwekkende verschijning. Zelfredzaam is ze ook, al komt zij voor het vangen van uitgebroken vee intussen snelheid tekort.
Komrij, Dik Trom, Afrojack en de naamloze, de ezels van haar overleden dochter, zijn vannacht opnieuw uitgebroken. Daarom lopen we op dit onchristelijk uur, door de ochtendnevel en met de slaap nog in onze ogen, samen met de buurman achter het zooitje mislukte paarden aan met de bedoeling hen vanuit de moestuin de wei in te drijven.
Na de eerste vruchteloze poging zet ik, met Arbeidsvitaminen gaat alles immers beter, een bij de gelegenheid passend lied in. Van het “Keep rollin’, rollin’, rollin’..” uit de tv-serie Rawhide lijken ze jammer genoeg niet of nauwelijks onder de indruk. Maar zodra ik luidkeels aan het refrein begin verandert dat.
“Move ‘em on! Head ‘em up! Ride ‘em in! Cut ‘em out!” schalt het door het buurtschap. Briesend en met de ogen wijd opengespert zetten de vier zich in beweging. En bij “Cut ‘em out, ride ‘em in … Rawhí-í-í-íde!” draven er drie voor mij uit de wei in, alsof de slager hen op de hielen zit. Afrojack is zelfs zo in paniek dat hij het geopende hek niet opmerkt en over het prikkeldraad springt. Veedrijven is ook een vak, zo blijkt.
Zo. Nu hoeft enkel het hek gerepareerd en dát is iets waar buurman enigszins bedreven in is, zodat wij aan het petit-déjeuner en daarna aan de ochtendwandeling kunnen.
Vanwege het covid-19 virus zijn we in confinement. In hedendaags Nederlands, hebben we ons laten vertellen, heet het dat Frankrijk in lockdown is. Hoe dan ook, sinds maandagochtend geldt voor iedereen de ophokplicht en wordt er gehandhaafd.
Onze Tasmaanse prethond uitlaten mag, maar alleen met een daartoe bestemd formulier dat we bovendien iedere dag horen te vernieuwen. Op negeren van die regel staat een boete van €135, via €1.500 oplopend tot €3.700 bij derde overtreding en zes maanden gevangenisstraf bij de vierde keer.
Ondanks dit gedoe blijft de Corrèze, dat dunbevolkte departement met de schoonste lucht van Frankrijk, een fantastische plek. Pluto is in de tweeënhalve maand dat we hier zijn zichtbaar gespierder geworden. Vanmorgen doet hij precies wat hij moet doen: plezier hebben in het apporteren van balletjes. Ik loop met hem op en geniet van de warme zonnestralen terwijl het om ons heen zoemt van de wilde bijen en verderop de koekoek roept. Vlak voor ons maakt een salamander zich uit de voeten terwijl ik uit mijn ooghoek een kikker een poeltje zie induiken. Zoveel indrukken in slechts een paar seconden dragen eraan bij dat ik mij hier gelukkig voel.
Voor het eerst deze week gaan we, uiteraard voorzien van het daartoe geëigende formulier, naar de supermarkt. We doen een klein halfuurtje over de rit naar de stad. Rustig rijdend met de ramen open horen we, boven het zachte zoemen van de elektromotor uit, veel vogels. Boven de dalen zweven buizerds, valkjes en een enkele wouw op de thermiek. Een imposant gezicht en zo alleen op de weg is er alle gelegenheid om daar eens goed naar te kijken. Op de heen- en terugrit zien we welgeteld twintig rijdende auto’s waarvan twee politievoertuigen. Geen twijfel mogelijk: hier wordt gehandhaafd.
Bij de hypermarché aangekomen valt op dat ieder, ook in de rij voor de deur, de voorgeschreven afstand bewaart. In de enorme winkel mogen niet meer dan twintig klanten aanwezig zijn, reden waarom het even duurt eer Marianne naar binnen mag. Samen naar binnen is uitgesloten dus wacht ik in de auto.
Op de terugweg fotograferen we op goed geluk vanuit de auto een walnotenboomgaard die geel ziet van de paardebloemen.
Omdat de meeste winkels, ook die ansichtkaarten verkopen, hebben moeten sluiten gaat Marianne bij thuiskomst met een stapel tijdschriften en een plakstift aan de slag om zélf kaarten te maken. Haar voorgenomen uitstapje naar Nederland kan vanwege de ophokplicht niet doorgaan, wat onder andere betekent dat zij haar honderdjarige vader en (klein)kinderen niet zal kunnen bezoeken.
Maar verder is deze situatie voor ons niet ècht vervelend. De voorgenomen bezichtiging van het huis waar we eerder een briefje achterlieten is uitgesteld, evenals die van een ander huis waarvan de eigenaar in België is en dat land niet uit kan. Maar er zijn ergere dingen. Dus nemen we weer eens een croissant bij de koffie en zingen met klagerige stem Brigitte Kaandorp: “Ik heb een heel zwaar leven, nee ’t is heus heel zwaar. Moeilijk, moeilijk, moeilijk… Ik heb echt een heel zwaar leven, het leven is voor mij gewoon ont-zét-tend zwaar!”
Martijn
