Jour de fête
– dinsdag 14 juli 2020 –
Het afscheid van ons tijdelijk onderkomen in Miège-Dame voelt dubbel. We hebben hier vijf heerlijke maanden geleefd. Ondanks het covid-virus in de wereld om ons heen voelden we ons er veilig. We genoten intens van het landschap, van de gastvrijheid en vriendschap van onze gastheer Antoine, van de dagelijkse gezamenlijke wandeling met de honden en van de gezellige gesprekken. Ook gaf hij ons waardevolle tips en kregen we contacten om ons heen. Pluto mocht geregeld bij hem logeren als we een dag op huizenjacht gingen. We werden zelfs na zo’n dag eens getrakteerd op een heerlijke Indische maaltijd!
De gîte is deze zomer verhuurd en daarom verhuizen we naar de fantastische camping Le Mas d’Ayen, slechts zes kilometer verderop. We zijn zo van dit landschap gaan houden dat we er graag nog even blijven. De dag erop zijn we alweer terug bij Antoine om zijn verjaardag te vieren. We lenen borden (want die zijn we vergeten bij de campingspullen in te pakken), een gasfles (die van ons was bij het zetten van de eerste koffie al leeg…) en natuurlijk het allerbelangrijkste: het Scrabblespel!
We hebben een heerlijk plekje op de nog stille camping. Het zwembad hebben we voor onszelf. De vriendelijke Belgische eigenaren hebben de camping met bijbehorende gebouwen van honderden jaren oud twee jaar geleden gekocht en hebben het prachtig hersteld. Er is zeven hectare land met veel bomen, waarop drieëntwintig staanplaatsen. Veel ruimte per plek dus. Het sanitair is genummerd. Wij hebben een ‘eigen’ wc, wastafel en douche. Drie keer in de week wordt er gekookt en kunnen we, als we dat willen, meeëten op de binnenplaats.
We maken af en toe een tocht door de omgeving. Curemonte is een prachtig en stil dorpje. We verbazen ons erover dat in Nederland veel van wat oud is wordt afgebroken, terwijl de meeste Nederlanders genieten van de oude, vaak wat verwaarloosde authentieke huizen in Frankrijk. Turenne is toeristischer en dus drukker, maar ligt zo mooi hoog bovenop een heuvel. Na stevig klimwerk worden we beloond met een fantastisch uitzicht. Meer dan dertig jaar geleden was ik hier. Er is nog een leuke foto van mijn kinderen, die hand in hand in zo’n steil straatje lopen.
We komen ook langs Colonge-la-Rouge, maar dat laten we voor wat het is. Er staat een file op weg naar de parkeerplaats. We zien sjokkende, dikbuikige mensen met zo mogelijk nóg dikkere camera’s, met bermudashirts, zonnebrillen en hoeden om het mooie plaatsje met louter roodstenen huizen te bewonderen. We gaan wel een keer in oktober of april. Twee dorpjes bezoeken is trouwens ook voor Pluto genoeg. Hij wordt echt een dagje ouder en steeds witter. Hij moet mee want in de auto laten is met dit warme weer geen optie.
Na het bod op het huis met de blauwe luiken, dat we inmiddels een paar keer gezien hebben, was het snel klaar met onderhandelen. De vriendelijke Nederlandse eigenaren deden een tegenbod dat wij accepteerden. Afgezien van de technische keuringen die hier verplicht zijn bij de verkoop van een huis, zijn we in principe bijna eigenaar. We zijn blij dat onze missie is geslaagd en Martijn maakt die ochtend een maffe vreugdedans.
Een paar dagen later is het 14 juli, de nationale feestdag. We rijden nog een keer (op de video de laatste vijfhonderd meter van die rit) naar Cheminade, zo heet het huis, in Saint-Colomb-de-Lauzun. Dat is een gehucht op twee kilometer van het huis. Het heeft een ‘Mairie’ (gemeentehuis) en een heuse burgemeester, maar verder weinig dan een tiental huizen. Lauzun is een iets groter dorp op vijf kilometer afstand. Daar zijn de meest belangrijke voorzieningen zoals een bakker, postkantoor, bank, café en restaurant. En zelfs z’n eigen kasteel! We zitten een tijd in de tuin en inventariseren de fruitbomen, heesters en andere beplanting. We maken al plannen wat we willen aanpassen, maar evengoed kunnen we er zo intrekken. Samen kijken we naar het leuke huis met de mooie stenen muren, de blauwe luiken, de mooie oude tomettes op de vloer de halfronde terracotta dakpannen en voelen ons thuis.
Marianne
Het is fijn, wanneer er iets goed gaat. Op deze reis lijkt alles goed te gaan, tot en met het vinden van het huis waar alles om begonnen was.
En herinnert u zich het verhaal “Toeval” en hoe ik daarin de namen van een oude bekende en zijn vrouw op een brievenbus zag? Na even te hebben getwijfeld heb ik toch maar contact gezocht. We hebben net een bijzonder aangename dag bij hen doorgebracht. Daarmee begon wat ons van deze reis nog rest, een korte vakantie naast wat regelwerk. In plaats van tweeduizend vierkante meter tuin bijvoorbeeld, bleek er drieduizend vierkante meter te zijn. Op zich geen reden tot klagen, maar omdat op de extra meters (die overigens van buurman boer zijn) illegaal een garage is gebouwd, moet ten minste dat deel van de grond worden aangekocht. Zodra alles geregeld is gaat het naar Nederland om de verhuizing voor te bereiden. Maar meer dan dat nog om kinderen en kleinkinderen te anderhalvemeterknuffelen (benieuwd, hoe dat gaat!) en broers, zussen, diverse vrienden en niet te vergeten Marianne’s vader te zien. Eind september verhuizen we, als alles volgens plan verloopt, naar het nieuwe huis. Een vreemd gevoel, de ontknoping van een zoektocht van bijna een halfjaar en daardoor ook de laatste regels over een reis die nu echt ten einde is.
Martijn.
