Nog even iets over gisteren
– zaterdag 14 maart 2020 –
Nog even iets over gisteren. Na een paar weken regen zijn de onverharde wegen modderpoelen, waardoor de auto van buiten en binnen vol blubber zit. De zon maakt dat we schoonmaakkriebels krijgen, dus met stofzuiger en emmertjes naar buiten.
Om eens een andere wandeling met Pluto te maken dan rond het huis, rijden we gedrieën een paar kilometer over de fantastisch zonovergoten heuvels en vinden een zandweg met onbekende bestemming. Vaak is het zo dat een dergelijk pad soms al na de eerste bocht naar een huis voert zodat we snel uitgewandeld zijn. Dit keer kunnen we een verrassend lange, mooie wandeling maken langs een snelstromend smal beekje. Links bos, rechts een heuvel vol weilanden behoorlijk steil omhoog. Ondanks dat ik al een paar dagen flinke rugpijn had, waarschijnlijk door een verkeerde beweging tijdens mijn ochtendgym, loop ik als een kieviet naar boven. Alsof er een knopje om gaat ben ik ineens die nare pijn kwijt. Heerlijk voelt dat.
Het pad verandert gaandeweg in een karrenspoor. Dat lijkt hier en daar als gevolg van de vele regen op een rivierbedding vol keien. Slingerend gaat het langs bermen met primula’s en sleedoorn vol bloesem als witte wolken omhoog.
Boven ons zien we in de verte een huisje dat een schitterend uitzicht moet hebben. We fantaseren al dat het te koop zal zijn voor een appel en een ei en in gedachten zie ik ons daar al op een bankje zitten genieten van dat uitzicht. Dichterbij gekomen zien we dat het huis leeg staat. Er staat een boom wel heel dichtbij en wat ziet dat dak er vreemd uit, met een soort knik erin. “Zullen we gaan kijken?” vraag ik aan Martijn. Hij vindt het eigenlijk niet zoals het hoort, maar is toch ook nieuwsgierig en er is in de verste verte niemand te zien. Er is geen pad meer naar het huis dus lopen we door het hoge gras. Pluto dartelt met ons mee langs een akkertje met jonge bonenplantjes. Hij begint te blaffen alsof we aangevallen worden door iets in de verte. We turen en zien een plastic vuilniszak op een stok die als vogelverschrikker dienst doet. Levensgevaarlijk!
Bij het huis aangekomen zien we dat het een ruïne is. De knik in het dak is gewoon een deel van het dak dat ingestort is. De muren worden nog bijeengehouden door klimop. De boom staat bijna in het huis. Het lijkt de tempel van Ankor Wat wel 🙂
De vloeren zijn bijna verdwenen en er zijn vogelnestjes gemaakt in wat eens de keuken was. Maar ach, wat een práchtige plek. Vredig en stil. Als we nou eens een legertje vrijwilligers bijeen roepen? Nieuw leien dakje, een paar nieuwe balkjes in de vloer en een verfje hier en daar??
We lopen terug langs een romantisch zomerhuisje met gesloten gordijntjes en Pluto drinkt dankbaar uit de kristalheldere beek.
Marianne
